Powered By Blogger

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Ιnspiration


Sometimes.. I feel empty… I feel I have nothing to give.. that my existence is pointless. But right at the point when I’m about to give up.. something happens that stops me.. something changes. I change. And then I see the world in a different way. I find strength to continue, to stand on my feet and fight, fight for what I believe in. I find faith in myself to carry on. I find inspiration. Isn’t that what we all need in life, a reason, a purpose, inspiration. Many think that inspiration is an “advantage” of artists, but we can all be inspired by a song, a film, a book, a picture, a scenery, an accident or a random event, a person, a situation, a word, a smile, a laugh, a kiss, a hug, by anything that can create an emotion, any emotion, by life. One can be inspired by the smallest or the biggest things. By something next to them or hundreds of miles far away from them. By a child’s smile or by a demonstration for peace and freedom. By their parents or by Gandhi. By a man looking for food in the trash or by M. L. King. By a man sleeping on the pavement or by Mother Teresa. 
Life motivates you. Life inspires you to live!
Inspiration. We all need it. However, sometimes inspiration comes with fear. Fear of the new, the unknown, of where one’ s actions might lead them. Fear of failure. But success seems to be largely a matter of hanging on after others have let go-“William Feather”’.  Fear of being different and making enemies by being opposed to others. Some may laugh. So what? Many will follow. Don’t give up. Don’t run away. On the contrary run towards your fears. Embrace them. On the other side of your greatest fears…  lives your greatest life-“Robin Sharma”. That means acting as your heart commands. Taking chances means taking risks. But simultaneously it means realizing your greatest dreams. And what all (young) people want is to change the world. Now, we only need to realize that to change the world we need to change ourselves. 
  Be the change you want to see in the world-“Gandhi”.




Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Lovers

Μεγάλοι έρωτες, σου λέει, σήμερα υπάρχουν πολλοί
τους βλέπεις λέει κάθε μέρα στο γυαλί!

Μα δεν υπάρχουν πια αγάπες που στο θάνατο να οδηγούν,
όπως του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας`

που πολέμους να προκαλούν,
σαν του Πάρη και της Ελένης`

που να γράφονται γι' αυτούς τραγούδια με όμορφη μελωδία,
όπως αυτή του ΄Ρωτόκριτου και της Αρετούσας του`

ή που να είναι ικανοί να αλλάζουν την ιστορία,
σαν εκείνη του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας.

Σήμερα χαθήκανε οι έρωτες αυτοί
τους έφαγε μάλλον η εξέλιξη.

Σήμερα λένε χάθηκε ο ρομαντισμός!
Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς!

Σήμερα βλέπεις ο Ρωμαίος ξεχάστηκε μπροστά στην TV,
ενώ το Αντώνιος κόλλησε στην οθόνη του PC.

Ο Πάρις κάνει chat στο face, στο myspace, στο twitter, στο msn;
 δεν διαλέγει πια την ομορφότερη από τις τρεις θεές,
αλλά τον πιο κλέφτη από τους βουλευτές.

Κι ο Ερωτόκριτος βαριέται τους βαρβάρους να εμποδίσει,
γιατί του μάθανε να μη διεκδικεί
και η μαμά του δεν τον αφήνει να πολεμήσει.

Αντίο Αρετούσα, Ελένη, Ιουλιέτα!
Αντίο ρομαντισμός και ευαισθησία!

Καλώς ήρθες αναισθησία και δήθεν ανεξαρτησία...

Κλεοπάτρα ήσουν πρότυπο γυναίκας δυναμικής,
τώρα έχουμε πρότυπα βλακείας και ανηθικής.

Όλοι εσείς οι ερωτευμένη ονειροπόλοι, που υπήρξατε παλιά

Δείτε την άσχημη κενή ζωή μας

Δείτε και την ελπίδα στα μάτια μας κρυμμένη βαθιά

Μη μας ξεγράφετε ακόμα

Δώστε μας μια ευκαιρία ακόμα

Έστω μόνο για να σας απογοητεύσουμε ξανά . . .



Παρασκευή 1 Ιουλίου 2011

4:20


   Η ώρα 4:20 το πρωί. Περπατά στη λεωφόρο, την ψυχρή, την επικίνδυνη, τη λεωφόρο της ντροπής. Με τα χέρια σταυρωμένα, χωμένα το ένα μέσα στο άλλο μήπως ζεσταθεί. Περπατά γρήγορα, σαν να την κυνηγάει κάποιος -κι όμως κάποιος την κυνηγά. 
  
Ανοίγει τη σκουριασμένη πόρτα μιας παλιάς πολυκατοικίας. Μπαίνει και ανεβαίνει τις σκάλες γρήγορα, όπως και πριν. Ξεκλειδώνει την πόρτα ήσυχα και μπαίνει μέσα στο διαμέρισμα. Ακουμπά την πλάτη της στην κλειστή πόρτα και κλείνει για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια της, παίρνει μια ανάσα. Στρίβει στο διάδρομο αριστερά της. Όλα σκοτεινά. Δεν έχουν επιστρέψει ακόμα, ούτε εκείνος. 
  
Μπαίνει στο δωμάτιο. Αφήνει την τσάντα της σε μια καρέκλα και την αδειάζει. Δεν έχει πια χρήματα μέσα. Τα περισσότερα του τα έδωσε και όσα έμειναν τα έδωσε σε άλλους για να την βοηθήσουν να ξεχάσει. Βγάζει το παλτό της και πάει στο μπάνιο. Απέναντι από την πόρτα ένας παλιός και βρώμικος καθρέφτης. Κοιτάζει το είδωλό της μα βλέπει μόνο τη βρωμιά. Πλησιάζει πιο κοντά. Τα χέρια της τρέμουν. Σε λίγο θα νιώσει καλύτερα. 

Δεν ξέρει πια ποια είναι αυτή απέναντι της. Γιατί την κοιτάζει τόσο επίμονα; Άραγε ξέρει; Κανείς δεν ξέρει. Τα χέρια της τρέμουν πιο πολύ και το κεφάλι της πονάει. Λύνει τα μαλλιά της, που ήταν πιασμένα πάνω, και ρίχνει λίγο νερό στο πρόσωπό της. Το είδωλο της την τρομάζει. Σίγουρα ξέρει. Βγάζει τα παπούτσια της και τα πετάει στο πάτωμα του μπάνιου. Το βλέμμα της κοιτάζει τώρα στο κενό, σαν χαμένη, σαν να μην ξέρει πού βρίσκεται. Μπαίνει στην μπανιέρα να την ξεπλύνει το νερό. Ξαπλώνει μέσα και ανοίγει τη βρύση. But nothing gets rid of the stain. 
  
  Κάποια ξέχασε εδώ το ξυραφάκι της. Τα μάτια της ορθάνοιχτα καρφώνουν το ξυραφάκι. Απλώνει το χέρι της και το αρπάζει κρατώντας το σφιχτά. Τα μάτια της είναι γεμάτα δάκρυα, όμως το χέρι της είναι πιο σταθερό από κάθε άλλη φορά. Και νιώθει ήρεμη. Γιατί σε λίγο θα νιώσει καλύτερα. Σε λίγο όλα θα είναι καλύτερα.