Προεπισκόπηση

_ Τα μάτια του κλείνουν.

   Δεν μπορεί να το ελέγξει.

   Νιώθει αδύναμος.

   Μόνος.

   Νιώθει παγωνιά.

   Άξιζε;

  

   Τον σκέφτεται άραγε κανένας;

   Σκέφτεται ποιός άλλος του εαυτός θα μπορούσε να είχε γίνει,

   τη ζωή που θα μπορούσε να είχε ζήσει...

   Νιώθει αδύναμος.

   Μόνος.

   Νιώθει παγωνιά.

 

   Προσπαθεί να θυμηθεί.

   Όχι ποιοί ήταν εκεί όταν ανέβηκε.

[τότε ήταν όλοι εκεί]

   Αλλά ποιός ήταν εκεί όταν έπεσε.

   Δεν θυμάται.

[ισως δεν θέλει να θυμηθεί]

   

Αμυδρά επιστρέφει στο νου του η εικόνα ενός προσώπου.

   Αλλά δεν το αναγνωρίζει πια.

   [Έλεγε δεν θα το ξεχάσει ποτέ. Το ξέχασε.]

   Κλείνει τα μάτια -δεν αντέχει άλλο.

   Νιώθει αδύναμος.

   Μόνος.

   Νιώθει παγωνιά...

  "Λυπάμαι." _

The Artist

The year 2011, a few days before year 2012 commences, but watching "The Artist" -unexpected surprise in cinema- was an experience that took me back to the late '20s early '30s. I don't usually write film reviews, and I don't intend to, I am simply writing about this film because I believe that it is a very important one and I will go on explaining why. 

First of all, have you ever thought of the time when cinema changed from mute to talking? Have you ever wondered how the mute-films stars dealt with this life changing-for both them and the viewers- transition? This is mostly what the film is about. A movie star, who with the arrival of talking picture, which he snubbed, loses his job, his wife leaves him -but we don't really care about that, neither does he, because in the meantime he fell in love with a starlet, who he promoted and who became the upcoming star of talking cinema- and then the economic crisis comes and he loses everything. And there he is Jean Dujardin, a great French actor as an American film star. But we don't really care about that either, I mean his origin, simply because WE DON'T HEAR HIS VOICE -actually we do a little bit in the end but SPOILER ALERT!!! So, this is what I really want to talk about. I don't intend to analyse the amazing direction of  Michel Hazanavicius, or the well chosen and very very very talented cast. But the idea of making a mute film in 2011/12 the way it was done in 1920. Surely it has a few modern touches that one would not see in a 1920 picture but they actually serve an artistic purpose and manage to keep the '20s atmosphere. The point is that a film done like the did 92 years ago today is considered something new, different, fresh. And is it not? Who nowadays, my age, older than me, my parents age, has ever seen mute cinema? Well, very few... I understand that for many today watching a mute film is difficult and bores them. But believe you me this one will NOT bore you. It does not lack in action, there is romance and drama, new things to learn and a happy ending. I am not saying that we should return and stick to the past. Of course not. But if you think about it Renaissance, Enlightenment, Humanism encompassed a flowering of literature, science, art, religion, and politics, and a resurgence of learning based on classical sources. The penultimate growing and flowering era the world met was a return to the past only in order to use that knowledge for the present and the future. 

We have overused everything modernism and -well- the present has to offer. The past years there has been such an overuse of technology in cinema and generally the arts, that it is saturated. Specifically in cinema we see the same stories again and again and again. I can't take no more bittersweet love stories with untalented but good looking actors (wannabe Brad Pitts/Johnny Depps), no more war films SavingPrivateRyan-style (dude you are not Spielberg and you are not Tom Hanks -get over it), no more films where we worship USA (only Clint Eastwood can do it), no more wannabe thrillers that are really splatters but end up being trash, and please no more depression!!! Our life right now is pretty fucked up itself (pard my language but it is) we have enough problems we are enough depressed. I am not saying that cinema should be silly-happy. No way! I am just saying that sometimes all I want is to leave the theatre and have a smile on my face! 

Anyway I deviated from the topic. Mute films are cool. Sometimes words are just meaningless, blabbering, unnecessary words. You don't really need to hear all the babble to understand what is going on... On the contrary words take your attention away from all the movements, the body and face expression that show the real emotions. Isn't that what it's all about in the end? 

I've probably said too much and it looks like I'm the one blabbering. To conclude, my point is that perhaps we are embarking on a new era, first artistically, then scientifically, then socially and hopefully someday politically. Maybe it is time to glance in the past and continue in the future. 

*Let's not forget that the past has already invaded fashion and trends (vintage, swing, timberland boots, ray ban sunglasses, swing/jazz/blues/garage music) But what we still don't seem to be able to cast off is... name-tags...One day... :D

**Watch the film "The artist", the greatest I've seen for a long time...  

    Moral: Life never ends. Even when things are dump there is always an alternative!

                                       

                            

Random Thoughts On Poetry

Ιnspiration

Sometimes.. I feel empty… I feel I have nothing to give.. that my existence is pointless. But right at the point when I’m about to give up.. something happens that stops me.. something changes. I change. And then I see the world in a different way. I find strength to continue, to stand on my feet and fight, fight for what I believe in. I find faith in myself to carry on. I find inspiration. Isn’t that what we all need in life, a reason, a purpose, inspiration. Many think that inspiration is an “advantage” of artists, but we can all be inspired by a song, a film, a book, a picture, a scenery, an accident or a random event, a person, a situation, a word, a smile, a laugh, a kiss, a hug, by anything that can create an emotion, any emotion, by life. One can be inspired by the smallest or the biggest things. By something next to them or hundreds of miles far away from them. By a child’s smile or by a demonstration for peace and freedom. By their parents or by Gandhi. By a man looking for food in the trash or by M. L. King. By a man sleeping on the pavement or by Mother Teresa. 

Life motivates you. Life inspires you to live!

Inspiration. We all need it. However, sometimes inspiration comes with fear. Fear of the new, the unknown, of where one’ s actions might lead them. Fear of failure. But success seems to be largely a matter of hanging on after others have let go-“William Feather”’.  Fear of being different and making enemies by being opposed to others. Some may laugh. So what? Many will follow. Don’t give up. Don’t run away. On the contrary run towards your fears. Embrace them. On the other side of your greatest fears…  lives your greatest life-“Robin Sharma”. That means acting as your heart commands. Taking chances means taking risks. But simultaneously it means realizing your greatest dreams. And what all (young) people want is to change the world. Now, we only need to realize that to change the world we need to change ourselves. 

  Be the change you want to see in the world-“Gandhi”.

Lovers

Μεγάλοι έρωτες, σου λέει, σήμερα υπάρχουν πολλοί

τους βλέπεις λέει κάθε μέρα στο γυαλί!

Μα δεν υπάρχουν πια αγάπες που στο θάνατο να οδηγούν,

όπως του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας`

που πολέμους να προκαλούν,

σαν του Πάρη και της Ελένης`

που να γράφονται γι' αυτούς τραγούδια με όμορφη μελωδία,

όπως αυτή του ΄Ρωτόκριτου και της Αρετούσας του`

ή που να είναι ικανοί να αλλάζουν την ιστορία,

σαν εκείνη του Αντώνιου και της Κλεοπάτρας.

Σήμερα χαθήκανε οι έρωτες αυτοί

τους έφαγε μάλλον η εξέλιξη.

Σήμερα λένε χάθηκε ο ρομαντισμός!

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς!

Σήμερα βλέπεις ο Ρωμαίος ξεχάστηκε μπροστά στην TV,

ενώ το Αντώνιος κόλλησε στην οθόνη του PC.

Ο Πάρις κάνει chat στο face, στο myspace, στο twitter, στο msn;

 δεν διαλέγει πια την ομορφότερη από τις τρεις θεές,

αλλά τον πιο κλέφτη από τους βουλευτές.

Κι ο Ερωτόκριτος βαριέται τους βαρβάρους να εμποδίσει,

γιατί του μάθανε να μη διεκδικεί

και η μαμά του δεν τον αφήνει να πολεμήσει.

Αντίο Αρετούσα, Ελένη, Ιουλιέτα!

Αντίο ρομαντισμός και ευαισθησία!

Καλώς ήρθες αναισθησία και δήθεν ανεξαρτησία...

Κλεοπάτρα ήσουν πρότυπο γυναίκας δυναμικής,

τώρα έχουμε πρότυπα βλακείας και ανηθικής.

Όλοι εσείς οι ερωτευμένη ονειροπόλοι, που υπήρξατε παλιά

Δείτε την άσχημη κενή ζωή μας

Δείτε και την ελπίδα στα μάτια μας κρυμμένη βαθιά

Μη μας ξεγράφετε ακόμα

Δώστε μας μια ευκαιρία ακόμα

Έστω μόνο για να σας απογοητεύσουμε ξανά . . .

4:20

   Η ώρα 4:20 το πρωί. Περπατά στη λεωφόρο, την ψυχρή, την επικίνδυνη, τη λεωφόρο της ντροπής. Με τα χέρια σταυρωμένα, χωμένα το ένα μέσα στο άλλο μήπως ζεσταθεί. Περπατά γρήγορα, σαν να την κυνηγάει κάποιος -κι όμως κάποιος την κυνηγά. 

  

Ανοίγει τη σκουριασμένη πόρτα μιας παλιάς πολυκατοικίας. Μπαίνει και ανεβαίνει τις σκάλες γρήγορα, όπως και πριν. Ξεκλειδώνει την πόρτα ήσυχα και μπαίνει μέσα στο διαμέρισμα. Ακουμπά την πλάτη της στην κλειστή πόρτα και κλείνει για μερικά δευτερόλεπτα τα μάτια της, παίρνει μια ανάσα. Στρίβει στο διάδρομο αριστερά της. Όλα σκοτεινά. Δεν έχουν επιστρέψει ακόμα, ούτε εκείνος. 

  

Μπαίνει στο δωμάτιο. Αφήνει την τσάντα της σε μια καρέκλα και την αδειάζει. Δεν έχει πια χρήματα μέσα. Τα περισσότερα του τα έδωσε και όσα έμειναν τα έδωσε σε άλλους για να την βοηθήσουν να ξεχάσει. Βγάζει το παλτό της και πάει στο μπάνιο. Απέναντι από την πόρτα ένας παλιός και βρώμικος καθρέφτης. Κοιτάζει το είδωλό της μα βλέπει μόνο τη βρωμιά. Πλησιάζει πιο κοντά. Τα χέρια της τρέμουν. Σε λίγο θα νιώσει καλύτερα. 

Δεν ξέρει πια ποια είναι αυτή απέναντι της. Γιατί την κοιτάζει τόσο επίμονα; Άραγε ξέρει; Κανείς δεν ξέρει. Τα χέρια της τρέμουν πιο πολύ και το κεφάλι της πονάει. Λύνει τα μαλλιά της, που ήταν πιασμένα πάνω, και ρίχνει λίγο νερό στο πρόσωπό της. Το είδωλο της την τρομάζει. Σίγουρα ξέρει. Βγάζει τα παπούτσια της και τα πετάει στο πάτωμα του μπάνιου. Το βλέμμα της κοιτάζει τώρα στο κενό, σαν χαμένη, σαν να μην ξέρει πού βρίσκεται. Μπαίνει στην μπανιέρα να την ξεπλύνει το νερό. Ξαπλώνει μέσα και ανοίγει τη βρύση. But nothing gets rid of the stain. 

  

  Κάποια ξέχασε εδώ το ξυραφάκι της. Τα μάτια της ορθάνοιχτα καρφώνουν το ξυραφάκι. Απλώνει το χέρι της και το αρπάζει κρατώντας το σφιχτά. Τα μάτια της είναι γεμάτα δάκρυα, όμως το χέρι της είναι πιο σταθερό από κάθε άλλη φορά. Και νιώθει ήρεμη. Γιατί σε λίγο θα νιώσει καλύτερα. Σε λίγο όλα θα είναι καλύτερα.

 

Serendipity

 Serendipity... Θα ήθελα πολύ να το μεταφράσω στα ελληνικά, αλλά, δυστυχώς, δεν βρήκα καμία λέξη που να αντιστοιχεί νοηματικά -και δεν μπορώ να πω ότι το Google translate βοήθησε (...???). Serendipity σημαίνει... όταν κάποιος βρίσκει κάτι που δεν περίμενε να βρει. Με πιο απλά λόγια, σημαίνει ''ένα ευχάριστο τυχαίο γεγονός''. Προσωπικά δε θα γνώριζα τη λέξη αυτή -που τώρα πια είναι η αγαπημένη μου λέξη- αν δεν ήταν η ομώνυμη ταινία με τον John Cusack και την Kate Beckinsale. Στην ταινία αυτή οι δύο πρωταγωνιστές γνωρίζονται όταν αγοράζουν ένα χριστουγεννιάτικο δώρο ο καθένας για τον/την σύντροφο του και -φυσικά- ερωτεύονται... Θεώρησαν ότι κάποια μέρα θα είναι μαζί ΑΝ αυτή είναι η μοίρα τους και ζήτησαν σημάδια από το σύμπαν... Το σύμπαν φαίνεται δεν τους ήθελε μαζί και χώρισαν. Μετά από 3 χρόνια όταν και οι δύο ετοιμάζονται να παντρευτούν πνίγονται από αμφιβολίες και ξεκινά ο καθένας μια περιπετειώδη αναζητηση για να βρει τον άλλο. Όμως και πάλι συναντάνε παντού εμπόδια... Και ύστερα, ξαφνικά τα σημάδια που είχαν ζητήσει τότε αρχίζουν να εμφανίζονται και το σύμπαν οδηγεί τον ένα στον άλλο... and the lived happily ever after!!! Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι: θα κατέληγαν μαζί αν δεν ξεκινούσε να ψάξει ο ένας τον άλλο; Ναι, η αναζήτηση δεν πήγαινε και πολύ καλά. Αλλά στο τέλος θα είχαν εμφανιστεί το σημάδια αν δεν είχαν ξεκινήσει την αναζήτηση αυτή; Η ιδέα ότι το σύμπαν μας ''στέλνει'' σημάδια είναι όντως πολύ ευχάριστη, ίσως ρομαντική (!), αλλά η μοίρα μας δεν είναι πουθενά γραμμένη. Εμείς τη φτιάχνουμε. Απλά η τύχη, το σύμπαν, ο Θεός -πες το όπως θες- καμιά φορά βοηθάνε.. ίσως τα ''σημάδια'' λειτουργούν ως ανταμοιβή για τις προσπάθειες μας.. ίσως πάλι τα προκαλούμε οι ίδιοι επειδή πιστεύουμε τόσο πολύ ότι κάτι θα γίνει.. ίσως τα σημάδια να είναι εκεί εξ' αρχής αλλά να μην τα βλέπουμε, να μην μπορούμε, να μην είμαστε έτοιμοι ή απλά να μη θέλουμε πραγματικά να τα δούμε.. Ίσως πάλι δεν ισχύει τίποτα από αυτά και όλη μας η ζωή είναι μια σύνθεση πολλών τυχαίων, άλλοτε ευχάριστων και άλλοτε δυσάρεστων, γεγονότων ή ένα μεγάλο βιβλίο που όποτε παίρνεις μια απόφαση αλλάζει η εξέλιξη της ιστορίας και καταλήγεις κάπου αλλού, κάθε φορά που το διαβάζεις φτάνεις και σε ένα νέο τέλος! Πόσες φορές, όμως, μπορείς να το διαβάσεις?  Serendipity... and more...